Onze gastheer vergastte ons op een heerlijk stuk taart bij de lekkere koffie omdat hij alwéér een jaar ouder was geworden. Tegenwoordig geen bijzonder prestatie meer, maar toch, velen hebben hem dat niet na kunnen doen. Na het inladen, koffieën en andere rituelen eigen aan het zeilen, stootten wij achterwaarts af en togen op de motor naar de grote plas. Het doel was de haven van de Marker Wadden te bereiken en dat lukte wonderwel. De zon bakte onze blote delen rood en de wind liet ons bijkans op de zijkant voortscheren over de golven. Die wind noopte de schipper om enige malen overstag te gaan om het doel te kunnen bereiken. Zo leerde ik de eerste beginselen van het zeilen als ouder jongmatroosje.

Een hond trimmen of een grootzeil is niet hetzelfde zo bleek. Ook het op een bankje zitten onder een hoek van 45 graden is een kunstje. Maar ook als oudere heer kun je nog best veel leren. Wij voeren het Markermeer op richting IJsselmeer en zagen links Pampus waar wij niet vóór gingen liggen zoals vroeger gebruikelijk. Later ook nog vuurtoren Het Paard van Marken zij het in Madurodamuitvoering. Dan rechts in de verte Lelystad en zo rond 18.15 bereikten wij de gezochte haven. Met de voorsteven tegen de loopsteiger en eerst maar eens aan de borrel met wat hartige verkwikkingen. Daarna ging onze gastheer een maaltijd bereiden wat uitdraaide op een fraaie paella. Zelf ging ik naar de uitkijktoren De Steltloper om met de telelens wat rond te neuzen. Ik was hier al eens geweest in het begin van het ontstaan. Het is vrij groot met veel waterpartijen en inmiddels is het goed bevolkt met veel, mij al bekende, vogels. Ik was te moe, het weer nog te warm om er een lange wandeling van te maken terwijl de kans op een uitzonderlijke dwaalgast vrijwel nihil is. Anders had het er vol gestaan met vele telelenzen torsende vreemdelingen. Tijd voor een hapje met een “primitief” wijntje en tenslotte rond de klok van elf de kooien in.

De vaarwereld is een heel andere, maar toch een soort parallelle wereld dan de kampeer- en camperwereld. Het zwerven is wel gelijk want je kunt van hot naar her over de hele wereld. Met een boot is dat onbeperkter want met een camper moet je op enig moment toch met hulpmiddelen het grote water over. In een bootje op zee is de natuur echter harder en soms onverbiddelijker dan op het land. In een camper kun je schuilen voor de natuur en de geweldsuitbarstingen of donderbuien, in een bootje op zee dien je altijd bij de les te blijven en kun je daar niet of meestal niet aan ontkomen. Het tempo van reizen of zelfs de mogelijkheid daartoe is anders. Als je van A naar B wilt varen moet je maar afwachten of het mogelijk is qua weersomstandigheden. Zonder wind lig je stil en bij te veel wind ook. Dan is er ook nog de windrichting die wat mee moet zitten anders moet je vaak overstag en ben je langer onderweg om ergens te komen. Met een camper heb je daar allemaal geen last van. De passie voor het varen/zeilen moet in je ziel zitten. Op de weg, het land, ben je altijd omringd door vele duizenden, op het water ben je veel vaker alleen met alle elementen. Op de weg moet je je houden aan de gegeven ruimte die maar een meter breder is dan je voertuig, op het water kun je alle kanten op. Je moet daarbij dan wel rekening houden met beschikbare dieptes en of obstakels. Water, een stofje waarin de mens niet kan leven terwijl hij ook totaal niet zonder kan. Gelukkig was er een Atheense (geen Hindeloopse) uil die uitvond dat je erop kunt drijven met zoiets als een boot. Dat heeft heel veel gevolgen gehad zoals de geschiedenis ons leert. Genoeg gefilosofeerd en op naar die luxe douche om een waterig begin aan de dag te maken en op naar dag drie, de zaterdag.

Schapen zat en wat zij achterlaten, maar insecten???? Minimaal!!! We gaan de goede kant op!!

Zaterdag 17 juni: Na de ochtendlijke plichtplegingen begon deze dag met een wandeling over een binnendijk vol schapen en weidse uitzichten. Een ietwat inspannende bezigheid en opnieuw was het sjouwen met kilo`s camera`s en lenzen geen lolletje, maar je mot toch wat. Het was behoorlijk pittig en ook de zolen van je schoenen veranderen ongevraagd van kleur vanwege die wolbeesten. Na een kilometer of twee vonden wij het wel welletjes en begonnen aan de terugweg ditmaal over het fietspad weer richting Hindeloopen. Een zeer fraai plaatsje met trapjes aan bruggetjes, alles netjes geschilderd. Zeer fotogeniek. Dan toch maar een bakkie met taartsel op een terras en dan blijkt het leven niet goedkoop, maar dat wisten wij krasse knarren al. Verder werd het een rustige dag met vlak water en weinig wind waardoor wij naar Medemblik werden geduwd. Daar aangekomen eerst de inmiddels gebruikelijke borrel met hartigheden en later de wandeling naar een restaurantje voor een stukje vis. Het werd ietsje meer dan dat met wentelteefjes tot slot. Lekker smullen en veel l*llen.  Zo werd het een prettig rustige dag voor deze drie oude musketiers.