Dinsdag 23 november 2021,

Deze derde reisdag op weg naar Pomarinho ontwaakte ik tegen acht uur. Eerst ontbijt etc. daarna water vullen, toilet legen en het vuilnis wegdoen. Dan op pad naar Los LLanos in de Picos D`Europa. Helemaal langs de uiterste randjes van de Cantabrische Zee. Wat een schoonheid daar, maar wel smalle wegen, steil omhoog en omlaag met strenge bochten. Eucalyptusslierten overal. De eerste Rode Wauw en ook wat Distelvinkjes/Puttertjes gescoord. Op mijn route ging het mis toen ik niet in de richting mocht die ik wilde. Alleen voor autochtone aanwonenden en veel te smalle wegen. Op het einde liep ik dood in een haventje.
Er was een Bask die drie woorden Engels sprak en ik spreek drie woorden Spaans dus dat ging top. Ik reed een tijdje achter hem aan en sloeg op zijn aanwijzing af naar Gernika. Ja dat!! Guernica!!

Hij raadde mij op mijn verzoek een route aan die mij weer dicht langs de kust stuurde. Na een tijdje kreeg ik door dat ik wel erg ver van mijn route afweek en besloot een bokkensprong te maken om Bilbao heen en naar Zalla. Kostte weer een uur. Maar door de N-611 te negeren en de A-6 te volgen, liep ik wat in. Maar wel met de ongelooflijk snelheid van 120km/u. Niet mijn gewoonte en dan slurp je ook wel 1:10.

Het vervolg ging via o.a. de Carratera de Pantanos. Berggebied en weer een prachtige weg. Maar rond twee uur werd het mistig met regen. Ik reed langs een enorm, vrijwel leeg stuwmeer van de Ebro en zag alleen water óp de weg. En daarna ging de regen over in een soort miezersneeuw. Hoera, ik heb al winter. Hier moet je wel uitkijken vanwege de vele koeien die gewoon los langs en op de weg lopen. Het asfalt bezaaien zij met vlaaien en motorrijders dienen goed op te letten in de bochten dat zij niet onderuit gaan in de koeienpoep. Toch liet zich nog wat blauwe lucht zien boven de Picos die ik naderde. Het was wederom een schijnbeweging.

Ik hield het temp zo hoog mogelijk want ik zou toch al in het donker aankomen, naar schatting 18.30 uur. Normaal geen probleem maar in de Picos lag al erg veel sneeuw, hoewel nog niet op de weg. Maar hogerop en in het duister sloeg niet alleen een dikke mist toe maar raakte ook de weg wit. Waar ik af moest slaan naar Los LLanos, was de weg onbegaanbaar met een dikke laag sneeuw. Jan durft veel maar dit was onmogelijk  en zou gekkenwerk zijn.
Doorrijden dan maar. Nergens zijn echter camperplaatsen dus reed ik naar een klein dorp en sta nu op een boerenerf. Ik mag hier de nacht blijven. Er zijn dus ook wel aardige Spanjaarden J Morgen verder als we hier niet ingesneeuwd raken vannacht. Ik werd verwelkomd door een viertal erfhonden. No problemo, maar af en toe slaan die aan. Ik hoop dat ze vannacht stil blijven anders sla ik terug :-)

https://photos.app.goo.gl/EXk3yLAH765ZcX6n7

https://photos.app.goo.gl/2bHFpjuRpKXoWkTY7

Het is woensdag 24 november. Het heeft de hele nacht geregend en ik heb gerede twijfels of ik vandaag mijn originele route kan rijden. Zoveel regen betekent in de bergen veel sneeuw maar ik ga het tóch doen. 
Als het te gek wordt, zoek ik een andere en veiliger route. Ik bedank de mensen voor het verlenen van een plek op hun erf en start rond 09.36 Bellerophon. Ik moet eerst naar Potes om de route te kunnen starten, want over die plaats ligt die route. Ik moet eerst langs een uitgespoeld rotsblok met het nodige puin eromheen. Zo geschiedt. Ik moet nog flink dalen en ik rijd door een prachtig  mooi natuurgebied. Ondanks de regen een mooie weg. Dit wordt een verslag van slagregen, stortregen, miezerregen, flinke regen, natte sneeuw en water in ongekende hoeveelheden. Een soort inferno van Dante maar dan in de waterhel. 

Ik heb het nog niet in de gaten maar de navigatie leidt een eigen leven en brengt mij naar de snelweg. Snel weg van de snelweg!! Ik stop om de leptobber te raadplegen en zorg ervoor de originele route te krijgen. Ik ben Nederlander maar zoveel water heb ik nog nooit gezien behalve toen ik bij Scheveningen tegen mijn vader (in de grond een goede man) zei: “Goh Pa, dat is een grote sloot”. De vele regen heeft ervoor gezorgd dat er immense hoeveelheden water van de bergen afkomen. Hele waterstromen als ondiepe riviertjes over de weg en op vlakke delen is de weg een waterweg, een sloot. Van de voorwielen spuit het water fonteinen hoger dan de camper. Soms passeer ik een enorme plensbui die van de berg rechtstreeks op de weg plettert als een waterval. Ik vermoed dat de bus nog nooit zo schoon is geweest. 

Bellerophon geniet met volle teugen van het vele water en gedraagt zich als een waar amfibie. Hij voelt zich niet als een vis maar als een kikker in het water op deze queeste. De kleine riviertjes langs de weg zijn veranderd in woeste stromen die al hoger en hoger reiken. Op enig moment in een dal zit ik even hoog als het water. Allerlei weilanden en velden stromen onder. Het is een pandemonium in water. Máár, ik vind het fantastisch om mee te mogen maken. Ik hou van rijden en het hoeft niet gemakkelijk, dan neem ik wel de snelweg. Ik wil wat zien, wat meemaken, wat moeite doen en dat is voor mij genieten. Rijden is voor mij geen inspanning maar ontspanning.

In de Picos moet je op enig moment toch weer omhoog en ja hoor, van lieverlede komt de sneeuw. Eerst is er een bult van zo`n 1300 meter. Maar men heeft de sneeuw met een schuiver gedegradeerd tot de wegkanten en de enorme regen houdt de weg schoon. Wát een samenwerking hier! De volgende bult overtreft de 1500 mtr. en daar wordt de regen natte sneeuw. Ook de weg krijgt een laag en daar bewijzen de “all seasons” hun waarde. Een prachtig sneeuwlandschap is mijn deel. Op enig moment zie ik in de verte een voertuig van de “Carrateras”, de wacht houdt bij een spontane waterval die van de berg op de weg valt,. Hij adviseert om het midden aan te houden mede vanwege de rotsblok(jes)ken die meekomen. Ik maak foto`s, zeg gracias en scharrel over de brokstukken.

Na de sneeuw daal ik weer af en rijd tegen een paar koeienkonten op. Tsja, ze lopen hier gewoon los evenals paarden maar die zoeken een veilig heenkomen op een grasveld bezijden de weg. Wel zorgen zij voor wat goede hoop op de route. De dames weigeren opzij te gaan en het zijn geen rendieren dus moet het op hun sukkeldrafje. Ik manoeuvreer wat tussen links en rechts en verdomd, ik kan er een aantal passeren. Maar moeder en kind blijven dwars. Weer van links naar rechts en viceverca en ja hoor, ik heb geen gat in de carosserie. Hoera!!

Die Picos?? Wat een fantastisch mooi en gevarieerd gebied. Loeisteile kloven die onmogelijk hoog oprijzen waar tussen de rotswanden alleen plaats is voor een smalle weg en een stroompje water. Volledig besneeuwde hoogtes. Zeg maar Nevada. Dan weer overhangende rotsen en tunneltjes. Kale maar ook volledig begroeide hellingen. Dorpen en dorpjes en geen mensen op de weg. Ik heb mijn rijk praktisch alleen. En dat is nou zó jammer, terwijl ik dit hier schrijf in de stromende regen. In mijn Bellerophon met een neutje en de pasta klaar in de pan.

Man, man, echt de mooiste rit van mijn leven en ik heb wel een paar ritjes achter de rug. En oh ja, een echte motorrijder zegt dat er geen slecht weer is, alleen slechte kleding. En dat klopt als een bus :-)Als deze apocalyptische toestand onze toekomst in de wereld is doordat wij het milieu zo verknallen, dan zullen wij in Nederland met z`n allen verzuipen. Die waardeloze Vladimir Rutte kan wel roepen dat bij hem het geld over de plinten klotst, hier klotst het over de oevers maar hier komt hij niet. In tussen regent het. :-) Het was episch!!