Weer op Weg

De titel van deze pagina slaat op het feit dat na het rampjaar 2012 en het schrijven van ons boek in december het voor de eerste keer was dat ik solo op pad ging en deze keer wilde ik zwerven door de Spaanse siërra`s.
Als symbool voor deze tocht wil ik deze Vale Gier, Gyps fulvus, gebruiken. Je kunt hem overal in Spanje zien in bergachtige gebieden. Het zijn majestueuze zwevers, een soort stealth jagers. Geen geluidje is hoorbaar zelfs als ze per ongeluk vlakbij je vliegen of zweven. Ze verdwijnen razendsnel in het niets op grote hoogte en zijn als bij toverslag weer terug, maar dan komen ze achter je vandaan of duiken op vanachter een bergrug. Veel mensen vinden hem niet mooi als hij vecht om vreten en met zijn kale nek in een kadaver duikt. Maar eenmaal in de lucht kan hij zich meten in schoonheid met andere grote vogels zoals de Lammergier, Quebrantahuelos (what`s in a name) of de Zeearend, Haliaeetus albicilla.                          POMARINHO-SPANJE V.V. : 

Deze tocht voerde mij in ongeveer 8250 kilometer door verschillende siërra`s van Zuid Spanje en één van de hoogtepunten de Cota Dońana , wat alles te maken heeft met de rijkdom aan vogels. Deze trip voerde mij door de Siërra Norte boven Sevilla, de Cota Dońana, de Siërra de Grazalema, de Siërra de las Nieves, de Montańas de Malaga, de Siërra Nevada, Cabo de Gata, de mooiste de Siërra de Cazorla, de Ebro Delta, San Juan de Plan in de Hoge Pyreneeën en La Begude in de Ardeche om daarna weer huiswaarts te sturen. Tussendoor kom je nog door meer Siërra`s maar die liggen aangesloten bij de genoemde en zijn meestal wat kleiner. Wat bijzonder opviel was de enorme hoeveelheid regen die hier dit jaar is gevallen en ook tijdens deze reis bleef het niet droog. Er is in vijftig jaar niet zo`n hoge waterstand geweest in de stuwmeren en de rivieren. Riviertjes die jarenlang hooguit een meter breed water hadden, zijn nu soms een paar honderd meter breed mede omdat het aansluitende land vrij vlak is in dat geval. Maar zo ver is het nog niet, we beginnen in de Siërra Norte.

Onder het fotograferen toch iets te hard en het luchtfilter slaat dicht met water. Daar sta ik dan :-(

Het kan niet uitblijven dat ik begin met veren. Deze keer bij het vertrek voor een rondje Siërra Norte vanaf camping Bantan de las Monjas bij San Nicolas del Puerto. Diep verscholen in de Siërra en het kostte wel enige moeite de camping te vinden. Bantan betekent zoiets als (schuif)lade aan een spinnewiel en Monjas zijn nonnen, waarmee de naam verklaart is. Op het pad scharrelde een stel Rode Patrijzen en vanuit de auto gingen die op de kiek. Het is hier in deze tijd van het jaar zéér stil. Ik ben de enige kampeerder en verder zit er een klein aantal gastarbeiders (?) in de appartementen die hier worden verhuurd. Het is een prachtige siërra en hier in de buurt zijn nog restanten van een ijzermijn, de Cero del Hierro. Deze is wel te bezoeken maar in deze tijd is alles nog dicht. Zichtbaar is wel dat het hier een zeer armoedige en keiharde tijd is geweest voor mijnwerkers wie dat ook geweest mogen zijn. Het is best interessant om even deze site te
bezoeken:  http://es.wikipedia.org/wiki/Cerro_del_Hierro Het is hier allemaal van grote schoonheid en een genoegen om door het gebied te crossen. Het zoeken naar de goede camping werd nogal bemoeilijkt door het feit dat niemand hier ook maar één letter van enige andere taal dan Spaans spreekt en dan ook nog Andalusisch Spaans. In mijn hele trip kom ik drie mensen tegen die enigszins Engels spreken en twee die het goed beheersen. Een man bij de VVV van El Rocio bestaat het ook niets anders dan El Rocio`s te spreken. Mijn gebrekkige kennis van het Spaans bleek toch voldoende om de camping te lokaliseren. Diep in een dal zuidelijk van het dorp. Op de camping is het nodige aan te merken zoals de afwezigheid van stroom en warm water. Het onderhoud is niet goed en je moet een wat minimalistische inslag hebben om het allemaal te kunnen waarderen. Maar alles wordt min of meer goed gemaakt door de eindeloze vriendelijkheid van de beheerder. Hij is vijftig jaar en dit is zijn droomplek waar hij nu 24 jaar eigenaar van is. En gelijk heeft hij!Het is een uitzonderlijk mooie en verlaten plek. Er is verder niemand hoewel een eind verderop twee caravans staan maar die zijn leeg. Hoewel ik meende diep af te hebben moeten dalen, kan het nóg dieper want ver beneden deze plaats stroomt hoorbaar een flink riviertje. Verder is het hier een waar musschenparadijs van wel een paar honderd van deze rakkers.
Als de zon erbij komt, zitten ze met bosjes op het dak van de receptie/winkel/bar/restaurant om wat op te warmen. Nu, om half elf, is de luchttemperatuur nog maar negen graden maar zittend uit de lichte wind is het toch warm te noemen. Verder zijn de spechten hoorbaar aanwezig en ander klein grut zoals mezen en vinken zijn actief. In de loop van de morgen kwam er ook nog een schooltje Vale Gieren over, meende ik Buizerds te horen en zag de beheerder twee Adelaars. Welke dat waren, kon hij niet duidelijk maken helaas. Hij biedt mij een wijn aan bij de inschrijving en zo goed en zo kwaad als het gaat praten wij iets bij elkaar over de streek, het weer en de vogels. Ik koop van hem een boekwerkje dat handelt over de streek, de natuur, de vogels. Geheel in het Spaans maar wat geeft dat? Hij zorgt er tóch voor dat ik aan de stroom kom te liggen en hij maakt de toegang tot zijn Wifi punt mogelijk zodat ik kan internetten/mailen. Terwijl ik dit schrijf, is het eindelijk droog en warmt de zon mij op die vrolijk mijn camper binnenkruipt via de schuifdeur. Tussendoor was ik al even buiten wezen kijken om wat plaatjes van deze nederzetting te maken en daarbij kwam er een gier over zweven. Geen Vale Gier zo te zien dus houd ik het maar op een Zwarte Gier die hier ook voorkomt. De tweede dag zou ik een route door de siërra rijden maar vanwege de hevige regen heb ik dat een dag uitgesteld. De foto`s hier laten zien wat dit hier kan betekenen "Mijn Waterloo" maar dat liep nog goed af.
Zo scharrel ik hier twee volle dagen rond en op 15 maart wordt mijn verschijnen gemeld in El Rocio tegen de Cota Dońana aan.

Hoe een beekje in het bos een rivier wordt binnen een paar uur.

Die Cota Dońana is in vogeltechnisch opzicht wel hét hoogtepunt van deze reis samen met het stadje El Rocio befaamd om zijn Romeria. Nu is het er vrij stil want de broederschappen zijn nog thuis en hun onderkomens hier leeg. Behoudens een flinke bak regen op een middag is het hier steeds aardig weer en laten de vogels zich redelijk fotograferen. Die regen zorgde voor sterk overstromende rivieren. De Rio de Guadalmar is normaal gesproken één meter breed maar nu op de vlakkere delen een paar honderd meter zodat je over de brug rijdend door het water rijdt. Ook hiervan laten de foto`s zien wat de soortenrijkdom hier is. Hoogtepunt was wel de opname van een Zwarte Ooievaar die zich pas in de laatste honderd meter van mijn laatste dag hier liet zien.